Amigdalina należy do związków chemicznych pochodzenia roślinnego, który od wielu lat wzbudza liczne kontrowersje.
Jej naturalną funkcją, podobnie jak i innych związków cyjanogennych, jest ochrona roślin przed owadami oraz większymi roślinożercami.
Po raz pierwszy amigdalina została wyizolowana w 1830 roku przez Robiqueta i Boutrona-Charlarda. Jej obecność zidentyfikowano w nasionach wielu owoców m.in. wiśni, gruszce, moreli oraz brzoskwini. Przegląd prac naukowych z wcześniejszego okresu badań, dotyczących przeciwnowotworowego działania amigdaliny, ujawnia liczne braki w obrębie istotnych informacji dotyczących m.in. cofania się objawów choroby, stanu pacjentów przed rozpoczęciem leczenia, struktury podawanego związku, metod jego pozyskania i oczyszczania. Ponadto, niejasności związane z nomenklaturą stwarzają podejrzenie, iż zamiast amigdaliny często podawano pacjentom inne związki chemiczne. W celu dokładnego określenia jej potencjału przeciwnowotworowego konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań uwzględniających szerokie spektrum różnych typów komórek, zarówno w warunkach in vitro, jak i in vivo.
Mimo braku standardów leczenia amigdaliną, wielu pacjentów na własną rękę podejmuje próbę leczenia tym związkiem chemicznym.Spożycie 50-60 gorzkich migdałów przez dorosłą osobę może doprowadzić do śmiertelnego zatrucia. Natomiast u dziecka może dojść do zatrucia po spożyciu zaledwie 10 pestek. Objawy i przebieg zatrucia uwolnionym cyjanowodorem są zindywidualizowane. Zatrucie cyjankami wywołuje: duszności, drgawki, stan splątania, ucisk i ból w klatce piersiowej, kwasicę, nudności i wymioty, rozszerzenie źrenic, utratę przytomności, następnie porażenie z mimowolnym oddaniem kału i moczu prowadzące do zgonu. Skóra pacjenta nabiera wiśniowej barwy. W zatruciach lekkich obserwuje się: ból głowy, nudności, zaburzenia mowy oraz równowagi. Połączenie jonów cyjanowych z enzymami jest odwracalne. Jednak po wyleczeniu obserwuje się u pacjentów, nawet przez okres dwóch lat, ogólne osłabienie oraz zaburzenia mowy i pamięci. Wśród zarejestrowanych przypadków zatruć amigdaliną wyróżnić można zatrucia ciężkie i śmiertelne, w tym przypadkowe - po spożyciu tej substancji przez dzieci.
Przykłady udokumentowanych przypadków zatrucia amigdaliną (źródło: Blaheta RA, Nelson K, Haferkamp A i wsp. Amygdalin, quackery or cure? Phytomed 2016; 23(4):367-76):
1. Dziecko 11-miesięczne: Śmierć po spożyciu 1-5 tabletek zawierających 500 mg amigdaliny.
2. Dziecko 2-letnie: Objawy ostrego zatrucia po codziennym podawaniu 500 mg amigdaliny doustnie oraz 3,5 g w formie lewatywy.
3. Dziecko 4-letnie: Objawy ostrego zatrucia po codziennym spożywaniu 4 tabletek zawierających po 500 mg amigdaliny oraz 5-10 pestek moreli.
4. Osoba dorosła: Śmierć po spożyciu 12 g amigdaliny.
5. Osoba dorosła: Objawy ostrego zatrucia u osoby dorosłej, która spożyła jednorazowo 6-9 g amigdaliny.
Wpis zawiera wybrane fragmenty artykułu:
Nowak A., Zielińska A. Aktywność przeciwnowotworowa amigdaliny. Post Fitoter 2016; 17(4): 282-292.