Obok diet zalecanych przez towarzystwa naukowe oraz gremia naukowe, pacjenci narażeni są na stosowanie diet komercyjnych. Jednym z przykładów takiej diety jest dieta Atkinsa.
Niskowęglowodanowa dieta Atkinsa po raz pierwszy została opublikowana w 1973 roku [1]. Jej założenia opierają się na ograniczaniu podaży węglowodanów. Pomimo wielkiej popularności diety nie ma udokumentowanych badań oceniających długotrwałe wyniki stosowania tej diety, które oceniałyby jej bezpieczeństwo i skuteczność stosowania pośród osób zdrowych oraz pacjentów z przewlekłymi chorobami.
Chen i wsp. udokumentowali przypadek 40-letniej otyłej kobiety (41,6 kg/m2) zgłaszającej się do szpitalnego oddziału ratunkowego z powodu duszności, zmniejszenia apetytu, mdłości oraz utrzymujących się od kilku dni wymiotów. W wywiadzie lekarz otrzymał informacje potwierdzające stosowanie diety Atkinsa (redukcja 9 kg masy ciała w ciągu miesiąca) wraz z polecanymi suplementami diety stosowanymi według książki dr Atkins. W badaniach biochemicznych wykazano ketonurię i nieprawidłową gazometrię (pH krwi 7,19 /norma 7,4/). Stan pacjentki ustabilizowano po podaniu podaniu dożylnie 5% glukozy z węglanem sodu [2].
Źródło:
[1] Atkins RC. Dr Atkins’ diet revolution. New York: Bantam Books, 1972.
[2] Chen TY1, Smith W, Rosenstock JL, Lessnau KD. A life-threatening complication of Atkins diet. Lancet. 2006 Mar 18;367(9514):958